In die Karoo is ‘n plaashuis sonder ‘n aga so ondenkbaar soos ‘n klok sonder ‘n klepel. Elke plaaskombuis het een. En elkeen word al van vroegwinter af brandgesteek en gloei letterlik die hele winter deur. ‘n Ketel word net nadergetrek en sommer gou is daar kookwater vir ‘n lekker koppie koffie.
Op Bloubos probeer Daniël en Marie die aga brandsteek. Met Oupa Daan se afsterwe en die lang tyd wat daar nie op die plaas gewoon is nie, het die stoof vir lank nie gewerk nie. Gewoonlik word ‘n blikkie met brandspiritus in die stoof geplaas en so word die stoof brandgesteek. Maar die brandspiritus wat hulle laas by die Pakistan se winkeltjie gekoop het, het g’n fut nie – hy maak nie hond haar-af nie.
Laatmiddag, toe dit lyk asof die aga steeds nie gevat het nie, probeer Marie weer. Hierdie keer gebruik sy ‘n nuwe bottel brandspiritus wat Daniël by die koöperasie gekoop het. Wat Marie nie opmerk nie, is dat daar ‘n klein kooltjie in die blikkie is. Met die uitgooi, spring daar ‘n vlam en die hele bottel spiritus ontplof in Marie se hand. Die brandende spiritus spat oor haar gesig, teen die mure, gordyne, kaste. En orals brand dit.
Die geluid van skroeiende hare, die lekkende vlamme teen alles in die kombuis, die futiele pogings van haar en ou Sara om die vuur te blus is ondenkbaar. Die vlamme weier om te bedaar. Uiteindelik geblus, met al die skok en skade rondom hulle, besef Marie dat sy die volle aanslag van die vlamme in haar gesig gekry het.
Sy loop heel kalm terug van die spieël af om die histeriese Sara te probeer kalmeer. “Toemaar Sara, kyk ek is oraait, als gaan oraait wees, ek gaan nou loop hopsitaal toe en dan gaan die dokters my sommer mooi fix, moenie worry nie.”
Daniël, wat die lawaai en geskreeu in die kombuis gehoor het, kom by die agterdeur in. Sien tot sy ontsteltenis die skade van die vlamme. Sien vir Marie! Toe huil Marie. Nie oor pyn of oor haarself nie, maar oor die twee rooi fluweel hartjies wat teen die muur gehang het wat verskroei het. Hulle was so mooi …
Daniël het Marie in die kar en hulle jaag die 20km Carnarvon hospitaal toe. Drie kilometer verder skop die pyn in. Marie beskryf dit as ‘n pyn gelykstaande aan kookolie wat heeltyd oor jou gesig uitgegiet word. Dis ondraaglik seer. Nie eens haar begreekte rugwerwel van 2 jaar tevore toe die bakkie gerol het, is so seer soos hierdie aanhoudende brand wat voel asof dit al dieper en dieper haar vel inbrand nie.
Marie neem ‘n selfie van haar geskende gesig en stuur dit aan almal op haar adreslys: “Ek het my gesig lelik verbrand. Bid asb vir my.”
Marie, borrelende Marie het die wysheid om hulp op die regte plek te vra. Min mense het dit. Baie mense beskou dit as ‘n swakheid, as dwaasheid, as ontoereikendheid om te erken dat jy hulp nodig het. Nie Marie nie. Sy steek nie haar weerloosheid weg of skerm agter ‘n masker van ‘vrolikheid’ nie. Wat jy sien, is die ware Marie.
By die hospitaal, behandel die dokter haar met groot simpatie. Al die dooie vel word van haar gesig verwyder. Dik salf word aangesmeer en haar hele gesig word verbind. Hierdie proses word elke oggend vir die volgende week herhaal. Na daardie eerste nag is haar oë toegeswel. Sug begin syfer uit elke brandplek op haar gesig. Waar dit droog geraak het, moet verbande losgetrek word. Dis elke oggend ‘n pynlike herhaling. Maar elke oggend word sy dik met salf gesmeer en weer toegebind met verbande.
Sy datteer elke dag haar vordering op en deel dit, soos net sy kan doen, met almal wat vir haar bid – met al die nodige positiewe verslae van hoe goed dit gaan en goed die Here vir haar is. “Ek gaan ‘n splinternuwe velletjie en hare kry. Hierdie is ‘n hele extreme make-over.”
In The Healing Power of the Healthy Mind gaan slaan ek hierdie woorde na: “This inner climate – this positive approach to life – actually contributes to a swifter healing from the emotional punches life throws.” Dis Marie Vermeulen!
Op die sesde dag na die ongeluk, maak die dokter die verbande oop. Hy kan nie glo wat sy oë sien nie! Marie se gesig is ‘n wonderwerk. Die genesing is fenomenaal!
Van toe af, smeer Marie elke aand haar gesig met weefselolie van die befaamde rooibostannie in. En elke oggend staan sy verstom oor die verbetering wat oornag ingetree het. Sy deel haar vordering met almal wat haar ken met dankbaarheid vir elkeen se meelewing en gee onbeskaamd al die eer aan die Here.
Net 23 dae na die ongeluk rapporteer Marie haar genesing aan die wêreld met die nodige before en after foto’s.
En ek dink weer aan wat ek gelees het in The Healing Power of a Healthy Mind: “Healing, whether it is accomplished by prayer, medicine, surgery, vitamins, exercise, or telling yourself the truth, is God’s work.”
Bo-Karoo 