Die Storie van die Konsistorie
Elke konsistorie het ‘n storie.
Ons storie begin met hierdie geelkoper deurknop – kompleet of jy ‘n storieboek oopslaan met die afwagting op wat daarbinne vir jou wag.
Hoeveel keer is hierdie deurknop al die afgelope eeu oop en toe gedraai? Ek wonder, word hy nog blink gevryf met braso?
Elke konsistorie het gewoonlik ‘n kluis. Ons s’n dateer beslis uit die vorige eeu. Wens ek kon die som geld wat oor die jare heen hierin veilig bewaar is nou hier op papier geskryf sien staan. Dink net wat kan vandag met daardie bedrag in hierdie gemeenskap verrig word. Opsigself ‘n versamelstuk, hierdie eeu oue kluis, sou ek dink. In die heel eerste notuleboek staan daar ‘n besluit aangeteken tydens ‘n kerkraadsvergadering van 14 Mei 1917 dat ‘n kluis aangekoop sal word vir die kerk. Om te dink, volgende jaar staan hierdie kluis al ‘n eeu hier.
Hierdie silwer nagmaalbord lyk of hy iets oorgekom het, maar blykbaar moet hy so skeef staan vir makliker gebruik deur die bedienaar van die nagmaal. Is die hout hamer vir gebruik tydens vergaderings wat te vurig raak? Of met die verhoor van tugsake dalk? Of is dit maar net daar om aan te wend met veilings tydens ‘n kerkbasaar?
Wanneer laas is dié klavier bespeel? Kan my mos nie indink dat daar deesdae veel gesing word tydens ‘n kerkraadsvergadering nie. Bybelstudies en bidure vind in die pastorie plaas, nie meer in die konsistorie nie. Hoeveel kinders het dalk by hierdie einste klavier leste gehad? Ek speel ‘n paar akkoorde. Al die note klink nog, al is party bietjie stram en effe van die toon af.
Uit die houtplafon hang ‘n enkel gloeilamp. Sonder ‘n skerm. Na al die jare weer in die mode.
In die hoekkas hang ‘n toga. Die plaatjie sê die kas is gemaak en geskenk deur Rina se familie van Springbokoog. Moet haar bietjie uitvra daarna…
Twee ou Kanselbybels lê op die boekrak in die konsistorie. Die imposante eerste Kanselbybel met sy silwer klampe is “geschonken door de heer en mevr. Vos” van Smouskolk in Des 1922.
Kort na die eeufeesviering in 2012 verdwyn hierdie kosbare Bybel ampertjies uit die museum wat ingerig is met allerhande oudhede van gemeentelede. Glo reeds opgeskryf vir verkope deur die prokureur toe tannie Petro en haar oorlede man daarop afkom. Danksy hulle, besit die gemeente nog hierdie kosbare ou Bybel. Ongelukkig reeds bygekom deur ‘n vismot of twee.
Die jonger Kanselbybel, ‘n geskenk van die Rousseau’s van Gansvlei is 3 weke ouer as ek…
Elke konsistorie het egter nie meer deesdae kapstokke soos hierdie om hoede of kuile aan op te hang nie.
Kompleet soos die geloofshelde wat in Hebreërs 11 genoem word, hang daar ‘n galery van geestelike leiers se foto’s teen die muur in die konsistorie. Soos in elke ander konsistorie.
Óns storie begin al in 1875, toe Vanwyksvlei nog as ‘n buitewyk van Carnarvon bedien word deur Ds W P de Villiers. Een na die ander pryk die geestelike leiers van die verlede teen die muur. Party werk vir jare hier, soos Ds. Brink wat vir 27 jaar lank, vanaf 1947 tot 1974 Vanwyksvlei as predikant bearbei. Die jongste twee van sy vyf sy kinders word hier gebore en groei op in Vanwyksvlei. Vandag nog het hulle almal ‘n baie nou band met die dorp en kan kosbare staaltjies uit hulle jeugjare vertel. Nie lank terug nie, lui die deurklokkie. Daar staan ‘n blondekop meisie wat vra of sy asseblief ‘n foto mag neem. Sy is in diens van die WNNR en doen ‘n impakstudie vir SKA in die gebied. Haar pa is in hierdie huis gebore en het hier opgegroei. Surina, stel sy haarself voor. “My oupa was lank die predikant hier.”
Ander se dienstydperk is maar kort, soos Ds. De Kock (nogal familie van Vasie de Kock) wat skaars 6 weke die gemeente bedien. Hy dien as voorsitter van slegs een kerkraadsvergadering, nl. die een gehou op 14 September 1946. Hy sterf skielik aan ‘n hartaanval. Op die kerkterrein staan ‘n gedenksteen op sy graf wat die gemeente vir hom opgerig het.
Die pa van die welbekende akteur Siegfried Mynhardt, Ds C F Mynhardt, se dienstyd strek hier in Vanwyksvlei oor 6 jaar; 1921-1927. Mevrou Mynhardt lê ook begrawe op die kerkterrein.
Die gallery van geestelike helde eindig skielik by Ds Fransie Human in 2002. Wat sou die storie wees dat geeneen van sy opvolgers van die laaste 13 jaar se foto’s teen die muur pryk nie? Is daar ‘n storie agter hierdie storie?
